Espertas,
perdido nun dos amplos tempos deste limitado espacio,
e tornas en ti para ollar o outro lado da cama,
esa parte baleira, inerte, enxebre e castiza.
Fas un mínimo esforzo,
pero o frío non permite sumir o teu rostro
nin tan sequera para retirar as lepas dos teus ollos...
dos meus ollos,
do noso ollar.
O frío e a humidade penetran nos ósos,
no cerebro e nas ideas,
permutando e voltando en si intermitentemente,
creando e desfacendo conexións neuronais
ó antollo de deus sabe quén.
Pasarán os anos,
cambiarán as modas,
virán outras guerras,
cambiarán as crises,
pagarán os mesmos*
e continuaremos sen saber
cal é o segredo vernáculo e inherente deste lugar.
É de extrema importancia que o circuíto se realimente,
que coidemo-lo xermolo,
que medre,
se faga grande e logo...
bote a voar polo mundo,
coñecendo o verdadeiro, orixinal, preciso e último
sabor da palabra LIBERDADE.
E poder voltar ó lar,
canso e esgotado,
espido e nu,
pero tranquilo, fortalecido, recio, vigoroso, satisfeito e saciado.
*Versos adaptados de Jorge Drexler na canción "Hermana duda" incluída no seu disco "12 segundos de oscuridad"
